Müller steekt hand op voor tweerichtingsverkeer in Rijk en regio

Als ambtenaar in Noordoostpolder kruiste de Almeerse Ellentrees Müller elke werkweek het Ketelmeer in haar provincie over. Nu ze tot gedeputeerde is benoemd, benadert ze die brug vanuit een bredere hoek. Over hobbelige terreinen blijft ze verbinding zoeken. Koersend op een samenleving die staat als een huis. Met het hoofd omhoog stapte Ellentrees Müller een kleine vijf maanden geleden aan boord als bestuurder van Flevoland.

Meteen op dreef

Ze raakte meteen op dreef. Aan het einde van de zomer scheepte ze in op de J.R.R. Tolkien om tegen de achtergrond van een spetterende schouw in de Amsterdamse haven kennis te maken met provinciale reisgenoten. In het gezelschap van haar medegedeputeerden en het gemeentelijke college van Almere voer ze vanmiddag bovendien nog uit op de Willem Barentsz voor een bezoekje aan de Marker Wadden. “Het blijft een prachtig gebied,” blikt ze terug. “De vogels hadden er duidelijk lol van. En vanuit Flevoland bewijzen we maar weer dat we in Nederland heel goed nieuw land kunnen maken.”

Eerlijk zijn  

John Ronald Reuel Tolkien en Willem Barentsz. Beide mannen staan ieder op hun eigen terrein bekend als boegbeelden van een nieuwe wereld. Nu stapt Ellentrees Müller naar voren als opvolger van Jan de Reus, die de afgelopen acht jaar aan het roer stond. Namens Flevoland richt ze haar blik recht door zee op Den Haag. Want vanuit het westen bezien lijkt heel die nieuwe wereld in Flevoland soms nog helemaal open te liggen. Als vruchtbare bouwgrond voor woningen, als een bron van duurzame energie en als een domein van Defensie. Buiten dat gedeelde beeld houdt Müller echter ook haar provinciale perspectief helder voor ogen. “In onze Omgevingsvisie en in heel ons beleid benadrukken wij dat we niet alleen stenen willen stapelen, maar een samenleving willen bouwen.  Als je wel 100.000 woningen in Flevoland wilt vestigen, maar tegelijkertijd geen zicht biedt op een IJmeerlijn tussen Amsterdam en Almere, moeten we eerlijk tegen elkaar zijn. Je kunt geen huizen bouwen zonder daarbij ook de juiste voorzieningen aan te leggen. We zullen soms een grens moeten trekken. Niet omdat we dat graag willen, maar omdat we niet anders kunnen. Daarin zijn we niet zomaar te passeren.”

Defensieverkeer en burgerluchtvaart

Anderzijds springen de seinen in Den Haag nogal eens op rood voor Flevoland. Zo lijkt de weg naar een Lelylijn nog lang en koppelde de Tweede Kamer het mogelijke Defensieverkeer op Lelystad Airport onlangs los van de burgerluchtvaart waar het provinciebestuur al jarenlang op wacht. “We hebben de wind bepaald niet mee,” erkent Müller meteen. Tegelijkertijd denk ik ook wel eens: vragen wij nu werkelijk zo veel van het Rijk? Volgens mij niet. Maar wij willen als provincie wel profijt hebben van Lelystad Airport. Die toegevoegde waarde kan niet alleen door een F35 van Defensie worden geleverd, maar moet volgens ons ook van de burgerluchtvaart komen.” 

Tegenprestatie

Ook onder alle onvoorspelbare omstandigheden van de komende oktoberverkiezingen blijft Müller gelukkig niet stuurloos rondvaren in de mist. Ze stapt graag doelgericht in de auto voor een onderhoudende ontmoeting op een ministerie of een gemeentehuis. “Juist in een onzekere situatie moeten we met elkaar in gesprek blijven,” stelt ze. “Die bijeenkomsten verlopen over het algemeen goed, al hebben we verschillende wensen. Het Rijk heeft dan natuurlijk wel een krachtige stem, maar wat ons betreft ook weer niet altijd het laatste woord. Voor wat, hoort wat, vinden wij. We willen Flevoland allemaal graag mooier maken, maar wij verlangen wel een tegenprestatie voor de ruimte die het Rijk van ons vraagt. Dus zal ik soms met mijn vuist op tafel moeten slaan. Daar ben ik toe bereid en ik denk ook dat ik dat kan. Terwijl we wel aan die tafel blijven zitten.” 

Provinciegevoel

Want vanuit haar ervaring in de politiek kent Müller de regels van het gesprek, de functie van discussie en de kracht van het debat. “Ik ben raadslid geweest in Almere, was fractievoorzitter in Provinciale Staten en heb jarenlang als ambtelijk programmamanager voor de gemeente Noordoostpolder geweest. Nu mag ik gedeputeerde zijn,” zegt ze met eerlijke trots. “Tot nu toe heb ik bij deze organisatie gekregen wat ik verwachtte. De lat had ik hoog gelegd en die wordt hier ook gehaald. Ik woon zelf in Almere en ik ben een groot deel van mijn leven voor de gemeente Noordoostpolder gewerkt, maar ik had in eerdere tijden nooit verwacht dat het gevoel voor de provincie Flevoland als geheel zo sterk in mij zou groeien.”

Golflengtes

Vanuit die brede betrokkenheid wil ze samen met haar partners uit de regio telkens weer een eensluidend verhaal blijven vertellen in Den Haag. Wat goed is voor de Noordoostpolder is ook goed voor Almere, zo luidt immers de veelgehoorde bestuurlijke boodschap vanuit centraal Flevoland. “Als ik een overleg heb rondom het sluiten van Woondeals, breng ik dus ook de 380 KiloVolt-hoogspanningslijn ter sprake die tussen Ens, Lelystad en Diemen moet komen,” belooft Müller. “Ook al hebben woonbestuurders daar in principe niet voortdurend mee te maken. Het gaat me om de positie van heel Flevoland. En uiteraard zitten we ook in onze eigen omgeving niet altijd op dezelfde golflengte. De ene gemeente maakt andere afwegingen over de plaats van die 380 KV-lijn dan de tweede of de derde. Maar juist op dat punt hebben wij als provincie een heel mooie rol. Wij nemen beslissingen in het provinciaal belang. Momenteel bereiden we ook een Statenvoorstel voor waarin dat provinciaal belang heel helder wordt geformuleerd. Zodat we onze prioriteiten in Den Haag nog scherper onder de aandacht kunnen brengen.” 

Met een boek op de bank

In tegenstelling tot zijn hedendaagse schip keerde de historische hoofdman Willem Barentsz helaas nooit meer huiswaarts. De hoofdpersonen uit Tolkiens legendarische sage arriveerden na een barre tocht vol valkuilen, kokende kloven en wankele vluchtwegen gelukkig allemaal wel weer in veilige haven. Daarom kruipt Ellentrees Müller in haar spaarzame vrije uren graag met een boek op de bank. “Ik heb tegenwoordig weinig tijd meer, maar op een rustig moment lees ik heel graag fantasyboeken en science fiction. Even ronddwalen in een andere wereld, heerlijk.” 

Toekomstdromen

Binnen het hier en nu bewaart Müller de magische mythes voor later. In werkelijkheid maakt ze het allerliefste haar toekomstdromen waar.